Rozdział 14 i zakończenie bloga!!!

         Półtora roku później.

Clary

- Mamusiu! - Piszczał mój mały syneczek.

Arian właśnie bawił się wraz z Jace'em w berka. Jest taki podobny do ojca. Chyba po mnie ma tylko oczy, ale to tym lepiej. Rozbrzmiały kolejne piski chłopczyka. Nagle wybiegł z za drzew w ogrodzie. Pędził jak oszalały. Taranował wszystko na swojej drodze. Nagle odskoczyłam na bok, bo by na mnie wleciał. Po kilku sekundach czuję jak Jace przytula się do moich pleców, zaplatając palce na moim już sporym brzuchu.

- Oby ona nie była jak jej brat. - Mruknął. - Następnym razem jak będziesz chciała, abym pobawił się z Arian'em to mnie uprzeć, że masz zamiar tworzyć dla niego nową runę.

- Och, już nie narzekaj.- Oparłam się plecami o tors męża.

- Nie narzekam, tylko wypluwam sobie płuca. Ile to dziecko ma w sobie pary? - Oparł brodę o moje ramię.

- Po kimś jednak musi to mieć. - Zachichotałam.

Mój ukochany obrócił mnie do siebie przodem.

- Czyli to moja wina? - Uniósł brwi.

- Och, kochanie. - Westchnęłam. - Na kogoś zawsze musi być.

- Bardzo zabawne. - Szepnął, kiedy nasze czoła się stykały.

- Nie widzisz, jak się śmieję? - Musiałam, to powiedzieć. To było silniejsze ode mnie.

- Najchętniej to bym... - Nie dałam mu dokończyć.

Złączyłam nasze wargi. Nasze oddechy się mieszały, a serca biły wspólnym rytmem. Czasem mnie przeraża, to jak go bardzo kocham.

- Ble! -Jęknął Aron, a my od razu odkleiliśmy się od siebie.

Jace podniósł chłopca i usadowił go sobie na biodrze. Serce mi rośnie na ich widok. Nie wyobrażam sobie już życia bez nich, a za kilka tygodni do rodziny wejdzie nowy członek. Na samą myśl o tym na mojej twarzy rośnie banan. Boje się trochę jak o będzie, ale z reguły jestem dobrej myśli. Wiem, że moje życie bez tej dwójki byłoby do niczego. Czasem jak czuję pustkę to ich obecność ją wypełnia. Samo to, że wiem, iż są niedaleko, jest dla mnie natchnieniem na lepszy dzień.

                                       Koniec Księgi                                                               II

Dziękuję wam za prawie 50000 wyświetleń i 275 komentarzy. Największa ilość wejść w ciągu dnia to było prawie 1000. Naprawdę dziękuję wam wszystkim. Zapewne się nie spodziewaliście tego, ale cóż dzięki wam stworzyłam tej długości historię, która osiąga 165 stron w Microsoft Word. Jestem wam dozgonnie wdzięczna. 

Mam małą prośbę do was, mianowicie. Proszę, aby każda osoba, które przeczyta ten rozdział, zostawiła komentarz. Dla was to nic a dla mnie bardzo dużo. Chciałabym, tylko wiedzieć ile osób czytało tego bloga. 

Mogę na was liczyć?

Pamiętaj. Czytasz, komentuj!!!!!!

PS. Przepraszam, że tak nagle zakańczam tę historię, ale nic mi już nie przychodzi do głowy na jej kontynuację.




Nowy blog o Darach Anioła ------------> Historia zawsze może się zmienić. 
Nowy blog ---------------> Historia zawsze może się zmienić. 
o Darach Anioła -----------------> Historia zawsze może się zmienić.