Rozdział 4

Isabel

- Przeszkadzam? – Odezwał się ktoś szorstkim głosem, a my odskoczyliśmy od siebie.

Moje oczy się rozszerzają. W drzwiach stoi Emilii. Co za ironia losu. Jej mina jest wroga a w oczach widać rozpacz. Moje serce ścisło się a poczucie winy zalało mnie falą. Kontem oka dostrzegłam, że Jonathan swoje emocje przykrył maską obojętności. Taką maskę niekiedy stworzył Jace. Ale wiem, że pod nią u brata Clary kryją się różne emocje. Zapewne złość, żal a może poczucie winy takie jak u mnie.

- Emilii posłuchaj… - Jonathan zaczął, lecz brunetka podniosła rękę, przerywając mu tym wypowiedź i podeszła do mnie.

Już z daleka wyczuwałam od niej negatywną energię i mnóstwo złości. W sumie nie dziwię się jej. Sama będąc na jej miejscu, w takiej sytuacji kipiałabym złością. Nagle zapragnęłam z tond uciec.

Do moich uszu doszły dźwięki zatrzaskujących się drzwi. NIE WIEŻĘ! Jonathan zwiał, zostawiając mnie samą z wściekłą dziewczyną, która chce rozszarpać mnie na strzępy. Emilii uśmiechnęła się złośliwie, wycofała się i podeszła do blatu kuchennego, o który się oparła plecami.
Wzięłam głęboki oddech, aby uspokoić galopujące serce. Brunetka bez przerwy wpatruje się we mnie. Ten jad w jej oczach przyprawia mnie o dreszcze. Aby uniknąć tego spojrzenia, przekierowałam wzrok na okno, z którego widać piękny ogród, w którym króluje jesień. Ale ten czas pędzi. Dopiero co bawiłam się z Clary w Detektywów.

Pamiętam, jak skradałyśmy się do tajnego miejsca narad Kręgu w posiadłości Morgensternów. Pamiętam jak mama Jace’ego, nas wtedy przyłapała, a my zwaliłyśmy wszystko na Aleca. Powiedziałyśmy, że nas do tego zmusił. Ku naszemu zaskoczeniu nam uwierzono, a mój brat w ramach kary przez cały weekend musiał sprzątać stajnie, wyszczotkować konie i wyczyścić cały sprzęt jeździecki oraz broń tam schowaną. Piękne czasy, ale znacznie lepiej było wtedy na niego patrzeć.

Nagle usłyszałam dźwięk stali.

- Nie wiem, co knujesz, ale zapamiętaj, ON jest mój. – Warknęła. Nie zwracam na nią uwagi. Cały czas wpatruję się w okno, aby trzymać się na wodzy. Kolorowe liście tańczą na wietrze. Przypomina to balet. – Masz się trzymać od niego z daleka! – Słyszę jej kroki i nagle pieczenie na policzku. Przyłożyłam dłoń do miejsca na twarzy, a następnie spojrzałam na nią i zobaczyłam krew. Rozszerzyłam oczy i przeniosłam wzrok na Emilii. – To tylko początek. Odwal się od niego! Jest mój. Następnym razem nie ręczę za siebie. - Naszła mnie ochota rzucenia się na nią. Jednak zdusiłam, w sobie tę pokusę wiedząc, że wtedy najprawdopodobniej zabiłabym ją. Nie chcę mieć do czynienia z Clave w związku z morderstwem przyziemnej wychowanki Licantropów z darem wwzroku. Zbyt cenna zdobycz. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na nią złowieszczo. Wiedząc, że jeśli się odezwę wszystko może się stać. – Mam nadzieję, że zrozumiałaś. – Warknęła i wyszła, trzaskając drzwiami.

Po jakimś czasie ruszyłam w jej ślady i ruszyłam w stronę pokoju Jonathana. Nie tylko dlatego, że tam znajduje się najbliższa Stela, a rana daje się we znaki, ale również dlatego, że chcę, aby zobaczył, co mi zrobiła jego stuknięta dziewczyna.

Zapukałam do drzwi chłopaka i nie czekając, na pozwolenie weszłam, mając nadzieję, że będzie sam.

Zastałam Jonathana, czytającego leżąc na łóżku. Podniósł na mnie wzrok, wyszczerzył oczy i szybko się zerwał z łóżka.

- O matko! Izz. Co się stało? – Stanął przede mną i dotknął mojej rany. Od razu syknęłam. – Kto ci to zrobił? – Chłopak jest taki troskliwy i kochany. Chwycił Stele z szafki nocnej i gestem nakazał mi usiąść na łóżku. Przysiadł przy mnie i wziął głęboki oddech. – Zizi. – Uśmiechnęłam się na sam dźwięk tego przezwiska z dzieciństwa. – Powiedz mi, kto cię skrzywdził. – Spuściłam wzrok. Nie chciałam dodawać mu cierpień.

- Narysujesz mi Iratze czy sama mam to zrobić? – Westchnął ciężko.

- Pokaż ten policzek. Może zapiec. – Przyłożył Stele do rany i zaczął rysować runę. Piekło, ale już się do tego przyzwyczaiłam. Kiedy skończył, swoje dzieło cmoknął mnie w ranny policzek.

- Dzięki. – Wyszeptałam. Chłopak się tylko uśmiechnął.

Rzucił Stele na łóżko i kucnął przede mną, trzymając moje dłonie.

- Teraz się dowiem? – Wzięłam głęboki oddech i spuściłam wzrok na kolana.

- Emilii. – Odpowiedziałam niewiele głośniej niż szept.

Dopiero po chwili nabrałam wystarczająco dużo odwagi, by na niego spojrzeć. Twarz Jonathana zastygła a oczy nie dowierzają.

- Wiem, że mi nie uwierzysz, ale po tym, jak zwiałeś z kuchni zaczęło się. Nic nie mówiłam ani się nie ruszałam, wiedząc, że jeśli to zrobię wszystko może się stać, a ja nie chciałam tak naprawdę jej skrzywdzić…

- Więc postanowiłaś być jej ofiarą? – Zapytał z niedowierzaniem. Ponownie spuściłam wzrok. – Kochanie. – Jego głos jest taki delikatny. Kciukiem zaczął głaskać mnie po knykciach. Moje serce urosło o dwa rozmiary, gdy wypowiedział to czułe słówko. – Przepraszam. – Spojrzałam na niego pytająco. – Gdybym wtedy nie spanikował i nie wyszedł, to by nie miało miejsca… - Już nie mogłam tego słuchać. Schyliłam się i przyłożyłam swoje usta do jego.

Clary

Dzisiejszy dzień jest dość pełny wrażeń. Obecnie siedzę w kawiarni i czekam na męża ze szklanką wody. Mam wrażenie, że nogi mi zaraz odpadną. Bez przerwy czuję na sobie spojrzenie jednego chłopaków siedzących przy sąsiednim stoliku. Wyciągam z torebki telefon, by sprawdzić godzinę. 19:36. Ile jeszcze można na niego czekać? Siedzę tu dobre pół godziny.

- Mogę się przysiąść? – Podniosłam wzrok i ujrzałam wysokiego bruneta ubranego w ciemne dżinsy i fioletowy T-shirt. Jego oliwkowa karnacja cudownie współgra z oczami tak błękitnymi, jak ocean. W ręku trzyma szklankę z Colą. Wzruszyłam tylko ramionami. Chłopak uśmiechnął się i usiadła naprzeciwko mnie. – Nie znamy się jeszcze. Jestem PJ. – Uśmiechnęłam się do niego uroczo. – Lubię spacery w świetle księżyca i pikniki o zachodzie słońca. Jeśli będziesz grzeczna, mogę coś takiego zorganizować. – Uniosłam brwi i powstrzymując się przed parsknięciem śmiechem. – No więc, ty już trochę o mnie się dowiedziałaś. Masz jakieś imię?

- Owszem. Nie dostępne da ciebie.

- Nie bądź taka słoneczko. Jestem ciekaw, jak brzmi twoje imię. – Zrobił maślane oczka kota z Shreka.

- Clary. – Wymamrotałam.

- Piękne imię dla pięknej dziewczyny. – Przewróciłam oczami. Ten chłopak zaczyna działać mi na nerwy. – Jesteś tu sama słoneczko. – Postanowiłam to załączyć.

- Po pierwsze nie jestem twoim słoneczkiem. - Chłopak chwycił swoją szklankę i upił łyk. – A po drugie czekam na męża. – PJ zakrztusił się napojem.

- Żartujesz sobie ze mnie? Bo jakoś ci to słabo idzie.

- A kto powiedział, że żartuję?

Nagle zobaczyłam idącego w stronę kawiarni Jace’ego.

- Ty tak na poważnie? – Wstałam z krzesła.

- Tak.- Mruknęłam i skierowałam się do wyjścia z budynku.

PJ

Ona po prostu olałam mnie? Nie wierzę. Pierwszy raz mi się to przydarzyło. Ta ognistowłosa laska tak po prostu mnie olała i śmiała mi w żywe oczy skłamać. Bo uwierzę, że ma męża. Ale muszę przyznać, iż nie spodziewałem się takiej odpowiedzi. Nagle poczułem jak ktoś, zaciska dłoń na moim ramieniu.

- I co stary dostałeś kosza?

- I to jakiego. Powiedziała, że jest mężatką. – Chłopki wyszczerzyli oczy.

- Stary ty to masz szczęście. – Jon zaczął chichotać pod nosem. Przeniosłem wzrok na szybę, przez którą ujrzałem rudowłosą piękność, jak całuje jakiegoś blondyna.

- Hej. - Moja przyrodnia siostra usiadła naprzeciwko mnie. Jest szczupłą śliczną blondynką o błękitnych oczach i jasnej cerze. – Widziałam. Nie wie, co traci. – Elina próbuje mnie pocieszać jak zawsze. Kocham w niej to i nie tylko. Chwyciła moją dłoń i lekko ścisła. –Ale muszę przyznać ten blondyn to mega ciacho. – Spojrzałem na nią złowieszczo. – Mówię poważnie, takiego gorącego ciacha jeszcze nigdy nie widziałam.
- Ty to umiesz pocieszyć.

- Nie ma za co. – Uśmiechnęła się uroczo z tym swoim błyskiem woku.




I jak podoba wam się rozdział? Mam nadzieję, że bardzo. Wiem, że trochę krótki, ale jednak wolałam dodać tyle niż nic. 

Zachęcam do komentowania i mam nadzieję, że będzie komentarzy dużo. <3


Ps. Życzę wam wszystkim cudownych WALENTYNEK!!!